มีพ่อแม่บ้านไหนที่ทะเลาะกับลูกแทบทุกวันบ้าง คิดว่าคงมีหลายบ้านเลยที่ต้องพบเจอกับสภาวะแบบนี้ ลูกไม่ยอมไม่อาบน้ำ ลูกไม่ยอมไปทานข้าว เรียกแล้วเรียกอีกก็ทำเป็นไม่ได้ยิน สุดท้ายเรื่องราวมักจบลงที่คุณพ่อคุณแม่โมโหและต้องบังคับใช้มาตรการต่างๆ ทั้งข่มขู่ ทั้งตัดสิทธิ์ หรือบางบ้านอาจจะถึงกับลงไม้ลงมือตีกันไปเบาเบา แม้สุดท้ายลูกจะยอมทำตามที่พ่อแม่สั่งหรือบังคับ แต่เราก็ต้องสูญเสียบรรยากาศดีดีในบ้านไป  มันจะดีกว่านี้ไหม... หากเราสามารถฝึกวินัยเชิงบวกให้ลูกกำกับตนเองได้  จะฝึกลูกให้มีวินัยกากับตนเองได้ พ่อแม่ต้องทาอย่างไร  การฝึกวินัยเชิงบวกให้กับลูกต้องเริ่มต้นที่ความตั้งใจอันแน่วแน่ของคุณพ่อและคุณแม่ เพราะการฝึกนั้นย่อมต้องใช้ระยะเวลา ทาซ้าและสม่าเสมอ คุณพ่อคุณแม่ควรกาหนดกติกาหรือกิจวัตรประจาวันที่ลูกต้องทาอย่างสม่าเสมอ และกากับให้เวลาเป็นไปตามนั้น หากลูกไม่ปฏิบัติหรือมีอาการงอแง ขอให้คุณพ่อคุณแม่ทาความเข้าใจก่อนว่า นั่นเป็นเรื่องปกติตามวัยของเขา ซึ่งเราต้องเตรียมความพร้อมที่จะรับมือ และเราจะถือเอาโอกาสนั้นในการฝึกเขา โดยการสื่อสารเชิงบวก ชวนลูกใช้สมองคิดอย่างใจเย็น  วิธีรับมือเมื่อลูกไม่ทำตาม  บอกเหตุผลกับลูกเพื่อฝึกสมองส่วนคิดวิเคราะห์ ในการบอกเหตุผลกับลูกนั้น ขอให้คุณพ่อคุณแม่มองหน้ามองตาและสื่อสารกับลูกด้วยท่าทีที่ปกติ เช่น เมื่อเราต้องการให้ลูกไปอาบน้ำ แทนที่เราจะบ่นว่า ว่าทำไมไม่ยอมมา แม่จะโมโหแล้วนะ เราควรพูดอธิบายถึงเหตุผลที่เขาต้องอาบน้ำในเวลานี้ เช่น เรากำหนดเวลาอ่านนิทานไว้สองทุ่ม หากลูกอาบน้ำช้า ลูกก็จะอดอ่านนิทานก่อนนอนนะคะ”  เปิดพื้นที่เพื่อรับฟังเหตุผลของลูก เพื่อเปิดโอกาสให้ลูกมีตัวตนและได้บอกกล่าวถึงสิ่งที่เขาคิดเพื่อเชื่อมโยงกับสถานการณ์ เช่น ลูกอาจจะไม่อยากไปอาบน้ำตอนนี้เพราะมีเพื่อนมาเล่นด้วย และเพิ่งได้เล่นกับไปแป๊ปเดียว หากได้รับคำตอบที่คุณพ่อคุณแม่รู้สึกขัดใจ อย่าเพิ่งรีบโมโห ให้ลองสรุปสิ่งที่จะเกิดขึ้นหากลูกตัดสินใจเช่นนั้นให้เขาฟังต่อไป  สรุปข้อมูลตามการตัดสินใจของลูกให้เขาฟัง เพื่อให้สมองส่วนคิดวิเคราะห์ของลูกทำงานง่ายขึ้น เช่น หากลูกไม่ไปอาบน้ำในเวลานี้ เมื่อถึงเวลาที่ต้องพักผ่อนลูกจะไม่ได้อ่านนิทาน หรือได้อ่านน้อยลงนะคะเพราะเวลาไม่เพียงพอแล้ว…

ในยุคปัจจุบันเราได้ยินเรื่องสมาธิสั้นกันจนคุ้นหู หากเด็กคนไหนซุกซน มีความจดจ่อต่อสิ่งที่ทำน้อย คุณพ่อคุณแม่มักจะกังวลว่าเอ๊ะลูกเราเป็นสมาธิสั้นหรือเปล่า คำว่า “สมาธิ” หรือจิตจดจ่อนั้น เกี่ยวข้องกับคำ 2 คำ คือ sustained attention หมายถึง การคงสมาธิจนงานสำเร็จ และ selective attention หรือการเลือกตอบสนองต่อสิ่งกระตุ้น (ตรงหน้า) ไม่วอกแวกตอบสนองกับสิ่งกระตุ้นอื่น ในการทำงานให้บรรลุแล้วเสร็จหนึ่งขั้นตอนของเด็กๆนั้น ต้องอาศัยทั้ง 2 สิ่งนี้ นั่นคือมีจิตจดจ่อเพียงพอจะทำงานนั้นได้ และเมื่อมีสิ่งเร้าก็ไม่วอกแวกหรือถึงวอกแวกบ้างก็กลับมาจดจ่อจนทำงานสาเร็จได้ ตัวการที่ทำให้เด็กๆทำภารกิจ 2 สิ่งนี้ได้สำเร็จคือสารสื่อประสาทในสมอง ซึ่งในเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้น สารสื่อประสาทในสมองจะขาดสมดุลของสารเคมี จึงทำให้วอกแวกง่ายและคงสมาธิจนงานสาเร็จไม่ได้  กรณีตัวอย่างเรื่องสมาธิในเด็กเล็กๆ เช่น เมื่อเขาได้รับมอบหมาย หรือมีภารกิจในการเก็บของเล่น จำนวน 10 ชิ้นลงในตระกร้า เด็กๆ จะเริ่มหยิบของเล่น 1 ชิ้นใส่ตระกร้าและตามด้วยชิ้นที่ 2 ...ชิ้นที่3 แต่หากสายตาของเขาเกิดหันไปเจอกับขนมหรือลูกกวาด เขาจะเลือกตอบสนองด้วยการเดินไปหยิบขนมมาทานโดยไม่สามารถทำภารกิจตรงหน้าได้สำเร็จ เพราะ เด็กเล็กๆ นั้นยังไม่ทราบว่าเขาจะเลือกตอบสนองต่อสิ่งกระตุ้น” (selective attention) ได้อย่างไร ความจดจ่อในการทำภารกิจ…

ในขณะที่คุณแม่กำลังแต่งหน้า อาจจะมีลูกน้อยหน้าใสวัย 5 ขวบมายืนมองตาปริบๆ แล้วเอ่ยปากถามว่า “คุณแม่ขา หนูขอทาปากสีแดงๆ ได้ไหมคะ?” บรรดาคุณแม่ผู้เคร่งครัดอาจจะดุลูกเพราะไม่อยากให้ลูกทำอะไรที่เกินวัยดูไม่น่ารัก ทั้งที่จริงแล้วเป็นธรรมชาติของเด็กๆ ในวัยอยากรู้อยากเห็น ชอบทำตามผู้ใหญ่ และสนใจที่จะทดลองทำสิ่งต่างๆ คุณแม่ทั้งหลายอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจว่าการแต่งหน้าสำหรับลูกน้อยเป็นเรื่องเหลวไหล และไม่ควรจำกัดจินตนาการของเด็กๆ ถ้าท่องไปในโลกโซเชี่ยลจะเห็นว่าบรรดาเมคอัพอาร์ทติสต์ โดยเฉพาะบิวตี้บล็อกเกอร์ เริ่มอายุน้อยลงเรื่อยๆ แทนที่จะกลุ้มใจและห้ามลูก มีวิธีและทางเลือกมากมายที่จะทำให้ทั้งลูกน้อยมีความสุขและปลอดภัยในการแต่งหน้าตั้งแต่เยาว์วัย เด็กๆ เริ่มแต่งหน้าได้เมื่ออายุเท่าไรดี มีงานวิจัยโดยผลิตภัณฑ์ขนตาปลอมยี่ห้อหนึ่งในประเทศอังกฤษได้สำรวจความคิดเห็นคุณแม่จำนวนกว่า 2,000 คน ซึ่งมีลูกสาวอายุต่ำกว่า 13 ปีอย่างน้อย 1 คน เกี่ยวกับพฤติกรรมการชอบแต่งหน้าของเด็กๆ พบว่า เด็กที่อายุน้อยที่สุดที่เริ่มใช้เครื่องสำอางคืออายุ 2 ขวบ และเป็นเพียงการทาเล็บให้มีสีสันสวยงาม สำหรับคุณแม่ส่วนใหญ่แล้วจะรู้สึกสบายใจและยอมให้ลูกสาวแต่งหน้าเมื่ออายุ 5 ขวบ ซึ่งหมายถึงการแต่งหน้าที่ใช้เพียงแค่มาสคารา อายแชโดว์ และลิปสติกเท่านั้น แต่ถ้าเป็นการแต่งหน้าแบบเต็มสตรีมชนิดที่ใช้รองพื้นและเครื่องสำอางอื่นๆ คุณแม่บอกว่าขอให้ลูกโตอายุ 13 ปีขึ้นไปก่อนจะดีกว่า  เลือกซื้อเครื่องสำอางอย่างไรจึงปลอดภัยต่อลูกรัก   เชื่อว่าคุณแม่ส่วนใหญ่มักไม่ยอมให้ลูกน้อยแต่งหน้า แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ พอหันหลังเดินออกจากห้องไป กลับมาอีกทีจะพบว่า หน้าตาลูกน้อยเต็มไปด้วยสีสันฉูดฉาด เนื้อตัวเลอะเทอะ เพราะเด็กๆ…